به نام خدا


کـارنـامه نــور (زندگینامه امام خمینی)

فصل اول از ولادت تا وفات

 10 . حادثه مدرسه فضیه ( ادامه ی بخش چهل و  دوم )

در حالی که برخی از بزرگان قم به تهدیدها و اُشتلم‏های رژیم، پاسخ مثبت می‏دهند و حتی عهد می‏کنند که دیگر اعلامیه و یا اعتراضیه‏ای از آنان شنیده نشود، امام خمینی کمترین همراهی را با ژریم شاه به عمل نمی‏آورند و حسرت سکوت و پروا را به دل آنان می‏گذارند. وی گرچه به انتظار همراهی و حمایت کسی نمی‏نشست و گاه یک‏تنه به مبارزه برمی‏خاست، لیکن هماره علما و مراجع قم را به مبارزه دعوت می‏کرد و آنان را از سکوت و یا حتی مبارزه منفی برحذر می‏داشت. در کمتر سخنرانی و یا پیامی است که امام خمینی از عالمان دین و بزرگان ملت نخواهد که با همه قوا به نهضت بپیوندند و با حضور خود به رونقِ قیام ملی ـ مذهبی مردم ایران بیفزایند. از این رو، حضور امام در هر حادثه‏ای به منزله حضور مردم و حوزه‏های علمیه بود و همین بیش از همه بر نگرانی‏های شاه و هراس او از نهضت خمینی می‏افزود.

تا آن سال و آن روزهای گرم و خونین، رهبری نهضت، هنوز در انحصار امام خمینی نبود و طیفی از مراجع و علما، نقش رهبری قیام را ایفا می‏کردند و زمزمه تقیه و مدارا سرمی‏دادند. امام خمینی با صدور اعلامیه "شاهدوستی یعنی غارتگری" فتوای حرمت تقیه و وجوب اظهار حقایق را صادر کرد. این اعلامیه و سخنان حماسی امام در مجالس و محافل دینی، چنان محبوبیتی برای امام فراهم آورد که همه چشم‏ها و دل‏ها را متوجه ایشان ساخت. از آن پس، وی در کانون توجهات مردم و مایه دلگرمی مبارزان و مجاهدان شد. دیگر هیچ راهپیمایی و تظاهراتی نبود که شعار آن "درود بر خمینی" نباشد.

                                  ادامه دارد ...

منبع : تبیان